Άρθρο της Ελένης Παπαγεωργίου δημοσιευμένο στο περιοδικό ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ το 1983Η σημερινή εποχή θεωρείται από τις φεμινίστριες (δίκαια άλλωστε) ιδανική για να επιτύχουν τους σκοπούς τους. Διακηρύττουν ότι ήδη έχουν πραγματοποιηθεί αρκετοί στόχοι του φεμινιστικούς κινήματος και ότι πρέπει να γίνουν ακόμη μεγαλύτερα βήματα για την "ισότητα" των δύο φύλων.
Ναι, η εποχή μας είναι εξισωτική και κάτι ακόμη χειρότερο, εντελώς διεστραμμένη! Σήμερα βλέπεις γυναίκες να προσπαθούν να μοιάσουν όσο το δυνατόν περισσότερο στους άντρες και επίσης άντρες με φερσίματα καθαρά γυναικεία. Τα πρότυπα έχουν αλλάξει. Πρότυπο γυναίκας, θεωρείται η δυναμική γυναικεία μορφή που αρέσκεται να οδηγεί μοτοσυκλέττα, να φορά αντρικά ρούχα και να έχει αντρικές ασχολίες. Αντίθετα, το ιδεώδες του σημερινού άντρας είναι ο γλυκός, τρυφερός νεαρός που δε θέλει να είναι αρρενωπός (δε μπορεί άλλωστε) και απεχθάνεται κάθε πράξη που τονίζει τον ανδρισμό του. Βλέπουμε δηλαδή το γυναικείο να τείνει να ταυτιστεί με το αντρικό και το αντρικό να ρέπει κυριολεκτικά προς το γυναικείο.
Είναι αφελής αυτός που βλέπει απλώς τη κατάσταση και αφήνει να περάσουν απαρατήρητα τ' αποτελέσματά της. Δεν είναι διαφορετική ιστορία από τη καθημερινή αύξηση του αριθμού των ομοφυλόφιλων αντρών και γυναικών. Είναι πεντακάθαρα αποτέλεσμά της.
Είναι πράγματι φοβερά εκπληκτικό το πως έχουν εκφυλιστεί οι άνθρωποι και οι αξίες στις οποίες πιστεύουν.
Είναι όμως ο φεμινισμός πραγματικά ένα γυναικείο κίνημα όπως παρουσιάζεται σήμερα; Σίγουρα όχι! Ο φεμινισμός ξεκίνησε από τη μεγαλοαστική τάξη για λόγους καθαρά οικονομικούς. Είναι ένα δημιούργημα του καπιταλισμού που στοχεύει σε μεγαλύτερα κέρδη για τους καπιταλιστές σύμφωνα με τους νόμους της προσφοράς και της ζήτησης.
Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω μ' ένα απλό παράδειγμα : Ας πάρουμε μια πόλη 15.000 κατοίκων και ας υποθέσουμε ότι σ' αυτή τη πόλη οι εργαζόμενοι άντρες είναι έστω 3.000. Τα φεμινιστικά κηρύγματα για εξίσωση αντρών, γυναικών παρασύρουν πολλές γυναίκες στο να ζητήσουν τη πολυπόθητη ισότητα και ελευθερία τους μακριά από τα όρια του σπιτιού και της οικογένειας τους. Είναι φυσικό ν' αναζητήσουν μια δουλειά πού θα τις κάνει και οικονομικώς ανεξάρτητες. Έτσι τα εργατικά χέρια αυτομάτως διπλασιάζονται ή τουλάχιστον αυξάνουν αρκετά. Τώρα λοιπόν, από τα 3.000 εργατικά χέρια πού διέθετε ή πόλη φτάνει έστω στα 5.000. Δηλαδή η προσφορά αυξήθηκε , η ζήτηση μειώθηκε με αποτέλεσμα να πέσει το ημερομίσθιο του εργάτη και το κόστος εργατικών του βιομηχάνου κατά πολύ, εφ' όσον μάλιστα τα γυναικεία ημερομίσθια είναι φθηνότερα.
Είναι λοιπόν το λιγότερο αφελής η άποψη ότι ο φεμινισμός είναι δημιούργημα της καταπίεσης των γυναικών πού ξαφνικά (!) συνειδητοποίησαν ότι δεινοπαθούσαν και προσπάθησαν ν' ανατρέψουν αυτή τη κατάσταση. Η καταπίεση της γυναίκας είναι πολύ μεγαλύτερη τη στιγμή πού αναλαμβάνει να δουλεύει εργάτρια και συγχρόνως να φροντίζει την οικογένεια της έστω και αν τελικά κερδίζει τη περιβόητη οικονομική της ανεξαρτησία.
Το χρήμα λοιπόν ήταν η αιτία δημιουργίας του φεμινιστικού κινήματος, το χρήμα έσπρωξε τις γυναίκες ν' ασπαστούν το φεμινισμό. Και αν σκεφτούμε ποιοι είναι αυτοί πού δίνουν τόση μεγάλη σημασία στο χρήμα, είναι εύκολο να μαντέψουμε πως πέρα από τις μεγαλοαστικές τους καταβολές, ο φεμινισμός έχει εβραϊκή προέλευση.
Τις συνέπειες του φεμινισμού τις βλέπουμε καθημερινά και όπως είναι φυσικό δεν είναι καθόλου ευχάριστες. Βλέπουμε γυναίκες εντελώς απροσανατολισμένες, γυναίκες που θεωρούν τους εαυτούς τους κυριολεκτικά εχθρούς των αντρών και τους μάχονται για να κερδίσουν την υποτιθέμενη ισότητα. Το μόνο όμως που καταφέρνουν είναι να καταπιέζονται - φοβερά αισθανόμενες κάθε στιγμή αδικημένες και αδύναμες. Πρόκειται λοιπόν για μια φαυλότητα. Καμία γυναίκα δεν είναι πλέον ευχαριστημένη από τον άντρα και κανένας άντρας δε μπορεί αληθινά να κατανοήσει τη γυναίκα. Είναι και οι δύο τους απομακρυσμένοι από τις φυσικές τους θέσεις, ώστε κάθε σχέση πού θα μπορούσε να τους ενώνει να είναι εκ των προτέρων καταδικασμένη σε ουσιαστική αποτυχία.
Και ο φεμινισμός είναι ολοφάνερο δείγμα της εβραϊκής βρωμιάς. Και οι γυναίκες είναι και αυτές θύματα, όπως όλοι οι άνθρωποι του σημερινού ισοπεδωτισμού πού καλλιεργεί και κηρύττει ο εβραϊσμός.
Όμως αυτή η εποχή δεν μας ενδιαφέρει! Ούτε ή σημερινή φεμινίστρια γυναίκα. Σκοπός μας είναι να εξετάσουμε, τι θέση πρέπει να έχει ή γυναίκα σε μια Εθνικοσοσιαλιστική κοινότητα, δηλαδή σε μια υγιή, άρια κοινωνία. Κατ' αρχήν πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι δε νοείται Εθνικοσοσιαλιστική κοινωνία χωρίς τη παρουσία και τη συμμετοχή της γυναίκας σε αυτή. Ο Εθνικοσοσιαλισμός είναι μία βιοθεωρία, ένας τρόπος ζωής πού καλούνται όλοι οι Άριοι ν' ακολουθήσουν. Πώς είναι δυνατόν να εξαιρεθεί η γυναίκα από τη ζωή αυτή, τη στιγμή πού αποτελεί μέρος της φυλής της;
Η γυναίκα λοιπόν καλείται να ζήσει σύμφωνα με τα φυλετικά πρότυπα, ν' αγωνιστεί και να προσφέρει. Και μόνο η παρουσία της γυναίκας είναι πηγή έμπνευσης για τον άντρα. Ο άντρας εμπνέεται από τη γυναίκα του. Τον σπρώχνει κυριολεκτικά, ν' αγωνιστεί για να τη κερδίσει και να τη ζήσει. Είναι ικανός να πολεμήσει για να προφυλάξει το μέλλον της φυλής του, προφυλάσσοντας τη γυναίκα του και τα παιδιά του μέσω των όποιων κάνει αιώνια τη παρουσία του στο κορμό της φυλής. Για τον άντρα η γυναίκα είναι ο δρόμος για τη διαιώνιση του. Κάθε άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να κερδίσει την αιωνιότητα, τη διαιώνιση του πνεύματος του μέσα από τους απογόνους του. Αυτό όμως δε μπορεί να συμβεί χωρίς τη γυναίκα. Να λοιπόν τι σημαίνει η γυναίκα για τον άντρα!
Είναι αλήθεια ότι η γυναίκα χαρακτηρίζεται από κάποια παθητικότητα σε σχέση με τον άντρα. Το γεγονός αυτό δε τη καθιστά ανίκανη να προσφέρει και ν' αγωνιστεί. Μία πραγματική γυναίκα της φυλής, πρέπει να είναι σκληρή, σοβαρή, γενναία, έντιμη και προπαντός να έχει συνειδητοποιήσει το ρόλο της. Όχι να προσπαθεί να μιμηθεί ηλίθια τον άντρα, αλλά να μάθει να κινείται συμφωνά με τις δικές της δυνατότητες και να πράττει το δίκαιο χωρίς συμβιβασμούς και αδυναμίες.
Είναι και αυτό μια μορφή αγώνα. Χρειάζεται μεγάλη δύναμη για να στείλεις το παιδί σου στο πόλεμο και στον ηρωικό θάνατο. Πέρα λοιπόν από κάθε άλλη προσφορά, η μεγαλύτερη προσφορά της γυναίκας είναι η μητρότητα. Η γυναίκα που θα φέρει στο κόσμο τα νέα άτομα, γινόμενη η γέφυρα πού ενώνει μέσω του παρόντος της το παρελθόν και το μέλλον, θα γίνει το μέσο της συνεχίσεως της βιολογικής και πολιτιστικής πραγματικότητας της φυλής, η πηγή του νέου αίματος. Το αίμα αποτελεί το ύψιστο ιδεώδες του εθνικοσοσιαλισμού. Τι τιμή αλήθεια για τη γυναίκα να μπορεί να το μεταδώσει από γενιά σε γενιά!
Η εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία τιμούσε τη γυναίκα - μάνα. Είχε φτιάξει ειδικά ιδρύματα όπου μπορούσαν να πηγαίνουν όσες γυναίκες επιθυμούσαν να τεκνοποιήσουν. Τι διαφορά σήμερα αλήθεια! Πολλές είναι οι γυναίκες πού επαναλαμβάνουν ότι δεν τις αντιπροσωπεύει η μητρότητα. Η γυναίκα που προτίμα μια άμβλωση από την ευθύνη ενός παιδιού είναι δειλή και ανισόρροπη. Η εθνικοσοσιαλίστρια είναι κατ' αρχήν μάνα, είναι το φως πού φωτίζει τα δειλά βήματα του νέου παιδιού στο φως πού χάραξε ο εθνικοσοσιαλισμός.
Η μάνα πού δεν διστάζει να πεθάνει μαζί με τα παιδιά της για τον εθνικοσοσιαλισμό είναι η ιδεώδης γυναίκα. Το πρότυπο άριας είναι δίκαια η Μάγδα Γκαίμπελς. Προτίμησε να θανατώσει τα παιδιά της πριν αυτοκτονήσει η ίδια. Προτίμησε τον γενναίο, αγωνιστικό θάνατο από την ατίμωση. Και κέρδισε το θαυμασμό όλων μας. Την εκτίμηση και αυτού του Φύρερ, πού συγκινημένος για της ψυχική της δύναμη, της προσέφερε λίγο πριν τη μεγαλειώδη της θυσία, τη χρυσή καρφίτσα του Κόμματος. Ήταν η μεγαλύτερη τιμή πού έγινε ποτέ σε άνθρωπο από τον Αρχηγό. Και η τιμή αυτή ήταν για μια γυναίκα! Ήταν η ανταμοιβή για τη θυσία της, ύστατη απόδοση τιμής στην αγωνιζόμενη γυναίκα της Γερμανίας πού τόσο αξία στάθηκε στο πλευρό του άντρα της στους δύσκολους εκείνους καιρούς.
Ας γίνει η Μάγδα Γκαίμπελς φωτεινό παράδειγμα για κάθε γυναίκα. Απέδειξε ότι μία γυναίκα γίνεται αγωνίστρια, μάχεται σκληρά καταξιωμένη μέσω του αγώνα της. Γιατί τι άλλο από καταξίωση μπορεί να είναι ο ηρωικός θάνατος της, η μαγεία, η τιμή και ο σεβασμός πού νιώθει ο καθένας ακούγοντας το όνομα της;
Η γυναίκα τιμήθηκε από τον εθνικοσοσιαλισμό και θα συνεχίσει να τιμάται έφ' όσον αποδεικνύει τη αξία της και παύει να είναι κακέκτυπο του άντρα. Η εθνικοσοσιαλιστική κοινότητα μέσω της οποίας η γυναίκα θα κατακτήσει το δικαίωμα να είναι ο εαυτός της μπορεί να μοιάζει μακρινή. Μέσα όμως από το χάος της εποχής μας, ήδη διαφαίνεται ο χρυσός δρόμος του μέλλοντος, ο δρόμος προς την αρχέγονη κοινωνία του αίματος, ο δρόμος της εθνικοσοσιαλιστικής κοινωνίας.
Πηγή: Περιοδικό ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ
ΜΗΝΙΑΙΑ ΛΑΪΚΗ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΕΔΟΣΗ
τεύχος 11ου ΝΟΕΜ. 1983